گناهان چهار گانه و عصمت امام (ع)
شیخ جلیل محمد بن على بن بابویه ، معروف به شیخ صدوق در باب چهارم از کتاب خصال از محمد بن عمیر روایت مى کند که او گفته است : در طول مصاحبت خود با هشام ، از او چیزى زیباتر از این کلام درباره عصمت امام نشنیدم .
روزى از او درباره امام پرسیدم که : آیا امام معصوم است ؟
هشام گفت : گناهان بر چهار قسمند و پنجمى ندارد: « حرص و حسد و غضب و شهوت » و این گناهان در امام نیست .
جایز نیست امام حریص بر دنیا باشد ؛ زیرا دنیا زیر نگین اوست ، و او خزانه دار مسلمانان است . پس بر چه چیزى حرص بورزد؟
و نیز جایز نیست امام حسود باشد ؛ چه انسان بر کسى که بالاتر از او باشد حسادت مى ورزد، در حالى که بالاتر از امام کسى نیست . پس چگونه مى تواند بر پایین تر از خود حسادت بورزد؟
و نیز جایز نیست که امام براى چیزى از امور دنیا خشمگین شود مگر آن که غضبش براى خداوند باشد. خداوند عزوجل بر او واجب کرده است که حدود الهى را جارى کند و در راه او از سرزنش هیچ سرزنش کننده اى نهراسیده ، رأفت و محبت کسى ، او را از دینش باز ندارد تا بتواند حدود الهى را جارى کند.
و جایز نیست که امام ، امور دنیا را دوست بدارد ؛ زیرا خداوند ، آخرت را براى او دوست داشتنى قرار داده چنانکه آن را براى ما محبوب قرار داده است . او به آخرت مى نگرد ؛ چنانکه ما به دنیا مى نگریم . آیا کسى را دیده اى که صورت زیبایى را براى صورتى زشت و یا غذاى لذیذى را براى غذایى تلخ و یا لباس نرمى را براى لباس خشن و نعمت ابدى باقى را براى دنیاى فانى و گذرا رها کند؟
منبع : داستانهای عارفانه در آثار علامه حسن زاده آملی
